Poranki

Malo kiedy sie wysypiam. Klade sie do lozka pozno, jak dzieci zasna staram sie nadrobic czas przeznaczony tylko dla mnie (czyt. najczescie nie mam sily na nic, siedze i gapie sie tepo w tv). Jak jedna noga juz jestem w poscieli wtedy zazwyczaj trzeba dzieciaki wysikac. A potem to roznie bywa, "mamo wody", "mamo koszmar". Jakies obce ciala upychaja sie do mojej prywatnej przestrzeni potem trzeba je odnosic na miejsce. Robert sie wierci, chrapie, zgrzyta zebami a czasami w ogole nie spi tylko sie tlucze po domu pol nocy. Ja tez ide siku, sprawdzam dzieciaki, przykrywam, poprawiam. W zwiazku z tym rano jestem nadzwyczaj malo sympatyczna osoba. Wrecz wstaje wysoce niezyczliwa wszystkim i wszystkiemu wokol. Moja wpoluspiona inteligencja ogranicza sie tylko do tego jak zrobic kawe i automatycznie przeprowadzic wszystko sprawnie zeby nie spoznic sie do szkoly. Zazwyczaj przez pierwsza godzine po przebudzeniu jestem nieszczesliwa osoba. Nie odzywam sie do nikogo jezeli nie musze, bo nie chce zeby ten caly negatywizm poranny wylewal sie ze mnie i powodowal niepotrzebne awantury. Z dziecmi nie ma problemu, one wiedza co maja robic (czyt. sluchac mamy, nie dyskutowac i zmyc sie szybko do szkoly). A Robert? No coz. On wstaje rano i wszedzie go pelno, tupie noga, stuka lyzeczka o kubek i generalnie robi duzo halasu. Mnie cierpna zeby, w srodku gotuje sie lawa zlosci. Najchetniej bym go zamordowala. I nie nauczy sie facet do cholery po tylu latach, ze ja po prostu potrzebuje troche czasu zeby sie obudzic.